Zarzut 58 – Adwent

VI wiek – Wprowadzono do liturgii Adwent (okres poprzedzający Święta Bożego Narodzenia)

Prawda, choć adwent znany był lokalnie (Hiszpania, Galicja) daleko wcześniej, bo już w IV wieku.

Adwent nie jest w sposób ścisły czasem pokuty (tak jak jest nim np. Wielki Post). Jest w integralny sposób związany z Bożym Narodzeniem. Aby to wyjaśnić, trzeba najpierw powiedzieć parę słów o znaczeniu wydarzeń starotestamentowych dla Kościoła. Otóż wiele wydarzeń opisanych w Starym Testamencie było zapowiedzią (bibliści mówią: typem lub figurą) wydarzeń nowotestamentowych. Figury zostają odsłonięte przez nowe odczytanie tekstów starotestamentalnych w Duchu Prawdy, wychodząc od Chrystusa. W ten sposób potop i arka Noego są figurami zbawienia przez chrzest, podobnie obłok i przejście przez Morze Czerwone, a woda wyprowadzona ze skały jest figurą duchowych darów Chrystusa; manna na pustyni stanowi zapowiedz Eucharystii, „prawdziwego Chleba z nieba” (J 6, 32). (KKK).

Szczególnym przykładem takiej figury jest Naród Wybrany (figura nowotestamentowego Kościoła) oraz oczekiwanie na pierwsze przyjście Mesjasza. Owo oczekiwanie symbolizowało nasz nowotestamentowy adwent – oczekujemy na ponowne przyjście Jezusa w chwale. Aby o tym oczekiwaniu przypomnieć, aby odnowić w sobie tę tęsknotę za Powtórnym Przyjściem Jezusa na Końcu Dziejów Kościół obchodzi Uroczystość Bożego Narodzenia wraz z poprzedzającym go adwentem. Celebrując co roku liturgię Adwentu, Kościół aktualizuje to oczekiwanie na Mesjasza; uczestnicząc w drugim przygotowaniu pierwszego przyjścia Zbawiciela, wierni odnawiają gorące pragnienie Jego drugiego Przyjścia (KKK). Reasumując, sensem adwentu i Bożego Narodzenia jest rozpamiętywanie wielkich rzeczy jakie uczynił Bóg poprzez Wcielenie i przygotowanie na rzeczy, jakie zapowiedział i jakie z cala pewnością uczyni.

Więcej na ten temat – Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 524, 1093,1094,1095

Udostępnij: