Zarzut 44 – Kanon Pisma Świętego
390 i 393 rok – Synody w Hipponie i Kartaginie ratyfikują kanon „Pisma Świętego”.
Prawda, ale niecała.
- Po pierwsze, w dużej części kanon funkcjonował dużo wcześniej (choć oficjalnie został zadekretowany znacznie później).
Dysponujemy niemal całym tekstem Nowego Testamentu z II wieku (tzw. Kodeks Chestera Beatty).
Już za życia apostołów pewne księgi wymieniano jako Pismo Święte (np. w Drugim Liście Piotra 2,15–16 listy św.Pawła zaliczane są do Pisma, zaś Paweł w 1 Tm 5,18 cytuje św.Łukasza)
Ślady uznanych Ewangelii znajdujemy w najstarszych pismach starochrześcijańskich – np. w 2 Liście Klemensa (ok.130) są cytaty z Ewangelii Mateusza, Marka i Łukasza jako z Pisma Świętego.W II wieku św. Ireneusz pisze o czterech ewangeliach, a Tertulian wymienia cztery ewangelie, Dzieje Apostolskie, 13 listów pawłowych, List do Hebrajczyków, 1 List Jana oraz Apokalipsę. Również z II wieku pochodzi tzw. Kodeks Muratoriego.
Znana jest też ostra reprymenda Polikarpa (ucznia apostoła Jana) skierowana w 135 roku do Marcjona, który chciał dokonać zmian w składzie ksiąg „oczyszczając” Nowy Testament z wpływów żydowskich.

- Synody w Hipponie i Kartaginie rozważały sprawę kanonu Pisma i wydały orzeczenie w którym uznały równoważność ksiąg tzw. protokanonicznych i wtórnokanonicznych (co do tych ostatnich wątpliwości zgłaszał chrześcijański Wschód). Trzeba jednak podkreślić że była to ratyfikacja istniejącego kanonu, a nie ustalenie jakiejś nowości.
- Ostatecznie Kościoły Wschodu uznały autentyczność ksiąg kanonicznych na Synodzie Trullańskim w 692 roku.
Od tamtego czasu przez niemal tysiąc lat kanon nie został poważnie zakwestionowany – zrobił to dopiero Marcin Luter, jednak Sobór Trydencki w 1546 potwierdził kanon z pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Więcej na temat Biblii napisałem w książce Dlaczego ufam Kościołowi.
Patrz też odpowiedź na Zarzut 10, Zarzut 31, Zarzut 49, Zarzut 130, Zarzut 156, Zarzut 159, Zarzut 180 i Zarzut 192