Zarzut 37 – Sobota

364 rok – Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty. W Kanonie XXIX tegoż Soboru widnieje następujący zapis: „Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie uczcić Dzień Pański będąc chrześcijanami, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu zostaną odłączeni od Chrystusa” (C. J. Hefele, History of the Councils of the Church).

Podane fakty są prawdziwe. Potraktowano sprawę podobnie jak kwestię obrzezania, sprzeciwiając się praktyce niektórych kościołów lokalnych, które świętowały zarówno sobotę, jak i niedzielę[1]Praktyka ta była propagowana przez Sokratesa Scholastyka. Jak się zdaje, świętowanie dwu dni jest sprzeczne z nakazem Pańskim – nie wszyscy pamiętają iż przykazanie zawiera nie tylko nakaz „siódmego dnia jest uroczysty szabat, jest zwołanie święte, nie będziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy”, ale także słowa „Przez sześć dni praca będzie wykonywana” (Kpł 23,3 patrz też Wj 20,9–10; 23,12;31,15;34,21;35,2;Pwt 5,13)
Sprawę niedzieli jako dnia świętego omówiłem odpowiadając na Zarzut 150.

O niedzieli patrz też odpowiedź na Zarzut 28 i Zarzut 150
O Konstantynie Wielkim patrz też Zarzut 24 i Zarzut 29.

Przypisy

Przypisy
1 Praktyka ta była propagowana przez Sokratesa Scholastyka
Udostępnij: