Zarzut 132 – Steding
1234 rok – Papież Grzegorz IX nakłania do krucjaty przeciw chłopom ze Steding, którzy odmawiają arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci ginie z rąk krzyżowców, a zagrody owych chłopów zajmują osadnicy obdarzeni nimi przez Kościół.
Mieszkańcy Steding osiedlili się na terenach należących do arcybiskupa Bremy, za co zobowiązali się płacić czynsz dzierżawny (zresztą niezbyt wysoki). Niestety, osadnicy po zadomowieniu się wybudowali umocnienia i odmówili płacenia umówionych sum. Krótko mówiąc, być to klasyczny bunt chłopski.
Być może spór w tej fazie trwałby dłużej, lecz osadnicy skazali mnicha, który podróżując po całej krainie Steding usiłował wzywać do opamiętania za „nastawanie na ich cześć”.
Pierwsze walki – dzięki fortyfikacjom – zakończyły się zwycięstwem buntowników – zabito nawet hrabiego Hermanna von der Lippe (jak widać przedstawianie tej wojny jako wybijania mieszkańców przez wojsko jest dalekie od prawdy).
Papież wezwał do krucjaty, ponieważ poinformowano go że osadnicy łączą łamanie umów społecznych z praktykowaniem herezji. Jednak wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem – wprawdzie w bitwach po lewej stronie Wezery „stedingenowcy” odnieśli spore straty (owe 5 tysięcy o których mowa w zarzucie), ale z kolei w walkach po drugiej stronie rzeki krzyżowcy ponieśli porażkę pod Haymoon.
Słowo „krucjata” kojarzy się nam przeważnie z wielkimi wyprawami do Ziemi Świętej, tymczasem słowem tym określano całe mnóstwo działań zbrojnych, mających za zadanie obronę wiary i kultury europejskiej. Ogłoszono również cały szereg takich „krucjat” w obronie Polski (o czym „jednogłośnie milczą” niemal wszystkie popularne podręczniki historii). Krucjaty w obronie naszego kraju odbyły się w następujących latach:
1325 rok – papież Jan XXII
1340 rok – papież Benedykt XII,
1343 rok – papież Klemens VI
1351 rok – papież Klemens VI
1354 rok – papież Innocenty IV
1362 rok – papież Urban V
